| Revision as of 16:01, 14 February 2016 (edit) SvDijk (Talk | contribs) (New page: <br>__NOEDITSECTION__ == Catharina van Rees == <br><br><br> [http://resources.huygens.knaw.nl/womenwriters/vre/persons/8c7fe073-4c09-42ee-b331-a078fb82452f '''Catharina van Rees'''] heef...) ← Previous diff |
Revision as of 16:15, 14 February 2016 (edit) (undo) SvDijk (Talk | contribs) Next diff → |
||
| Line 1: | Line 1: | ||
| <br>__NOEDITSECTION__ | <br>__NOEDITSECTION__ | ||
| - | == Catharina van Rees == | + | == Nicolina Maria Sloot == |
| <br><br><br> | <br><br><br> | ||
| - | [http://resources.huygens.knaw.nl/womenwriters/vre/persons/8c7fe073-4c09-42ee-b331-a078fb82452f '''Catharina van Rees'''] heeft als getalenteerd componiste al op jonge leeftijd succes. Toch laat ze de kans schieten om zich voor de muziek te laten opleiden in Parijs, omdat haar moeder dat voor een meisje van haar stand niet betamelijk vindt. Dit betekent echter niet dat Van Rees de rest van haar leven een onderdanige vrouw wordt. Vanaf de jaren zestig zal ze naast haar composities van zich laten horen met biografieën van componisten, maar ook met artikelen en romans die vaak een feministische boodschap hebben. Zo pleit ze in 1870, onder het pseudoniem Celestine, voor meisjesscholen voor middelbaar onderwijs in haar ''Open brief aan hare vrouwelijke landgenooten''.<br><br> | + | [http://resources.huygens.knaw.nl/womenwriters/vre/persons/5169084d-3f2d-4842-9234-06318404e190 '''Nicolina Maria Sloot'''], op Java geboren in een katholiek gezin en opgeleid tot onderwijzeres, is vooral bekend als de romanschrijfster ''Melati van Java''. Eerder schreef zij onder de naam ''Mathilde'', maar dit nieuwe pseudoniem trekt meer de aandacht: het wordt in de ''Vaderlandsche Letteroefeningen'' in 1875 beschreven als: ‘ontleend aan de geurige bevallige bloem uit den weelderigen tuin van den Indischen Archipel’; de recensent ziet er de profetie in ‘van een frisch-ontluikend talent, dat ons nog menig heerlijk schoone vrucht schenken zal’. |
| - | Van Rees blijft het grootste deel van haar leven gedreven om bij te dragen aan de feministische dialoog in Nederland, ondanks lange verblijven in Duitsland en een toenemende teleurstelling in de Nederlandse pers. Ze onderhoudt contact met Duitse feministen als '''Louise Otto-Peters''', en draagt bij aan de door '''Betsy Perk''' opgerichte vrouwenbladen ''Onze Roeping'' en ''Ons Streven''. Ook vraagt uitgever Bohn haar een reeks op te zetten. In deze ''Bibliotheek van Nederlandse Schrijfsters'' wordt werk van '''Elise van Calcar''', '''Virginie Loveling''', '''Jacoba van Westrheene''' en anderen opgenomen; maar de serie kampt met slechte verkoopcijfers en wordt gestaakt. <br><br> | + | Hoe dan ook, haar ‘Indische romans’ worden zeer populair. In ''De Gids'' wenst (1877) '''Marie Henriette Koorders-Boeke''' ‘dat schrijfster en uitgever nog menig tuiltje van Melati’s lentebloemen’ mochten vergaren; en in 1889 schrijft de historicus Jan ten Brink dat men, zowel in Nederland als in het buitenland, niet moede wordt ‘naar haar verhalen te luisteren’, die ook in tijdschriften worden opgenomen. Door haar aandacht voor de positie van meisjes in de koloniale maatschappij heeft ze zeker bijgedragen tot de emancipatie van de Javaanse vrouw. Zij is – net als '''Elise van Calcar''', '''Amy de Leeuw''' en '''Johanna van Woude''' – één van de dertien schrijfsters die in 1893 als eersten het gewoon lidmaatschap aangeboden krijgen van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. De doorhalingen in de oorkonde (hij > zij; hem > haar) illustreren dat men toch nog niet echt op vrouwelijke leden is ingesteld. |
| + | |||
| + | Later zal Sloot nog een ander, minder liefelijk, pseudoniem gebruiken: ''Max van Ravestein''. Onder al die namen kan ze, met de pen in de hand, steeds zelf in haar onderhoud voorzien. Dat doet ze opvallend actief: ze neemt initiatieven en biedt haar werk aan bij uitgevers als '''J.C. Loman''' – en ze stuurt nota’s die prompt betaald worden. | ||
| - | Ook andere tegenslagen maken dat zij steeds meer gedesillusioneerd raakt. Toch blijft Catharina van Rees gedurende de rest van de 19e eeuw productief – deels vanwege constante geldzorgen. Maar ook in die omstandigheden wil ze zich niet aan de voor vrouwen geldende normen onderwerpen, en blijft ze componeren en schrijven. | ||
| Line 18: | Line 19: | ||
| <hr> | <hr> | ||
| <br> | <br> | ||
| - | *Conferences and activities > [http://www.womenwriters.nl/index.php/Travelling_TexTs HERA TTT meetings] > [http://www.womenwriters.nl/index.php/Exhibition Dutch meeting 2015: Workshop and Exhibition] > [http://www.womenwriters.nl/index.php/Nineteenth-century_Dutch_women_authors 19 19th-century Dutch women authors] > Van Rees<br><br> | + | *Conferences and activities > [http://www.womenwriters.nl/index.php/Travelling_TexTs HERA TTT meetings] > [http://www.womenwriters.nl/index.php/Exhibition Dutch meeting 2015: Workshop and Exhibition] > [http://www.womenwriters.nl/index.php/Nineteenth-century_Dutch_women_authors 19 19th-century Dutch women authors] > Sloot<br><br> |
Revision as of 16:15, 14 February 2016
Nicolina Maria Sloot
Nicolina Maria Sloot, op Java geboren in een katholiek gezin en opgeleid tot onderwijzeres, is vooral bekend als de romanschrijfster Melati van Java. Eerder schreef zij onder de naam Mathilde, maar dit nieuwe pseudoniem trekt meer de aandacht: het wordt in de Vaderlandsche Letteroefeningen in 1875 beschreven als: ‘ontleend aan de geurige bevallige bloem uit den weelderigen tuin van den Indischen Archipel’; de recensent ziet er de profetie in ‘van een frisch-ontluikend talent, dat ons nog menig heerlijk schoone vrucht schenken zal’.
Hoe dan ook, haar ‘Indische romans’ worden zeer populair. In De Gids wenst (1877) Marie Henriette Koorders-Boeke ‘dat schrijfster en uitgever nog menig tuiltje van Melati’s lentebloemen’ mochten vergaren; en in 1889 schrijft de historicus Jan ten Brink dat men, zowel in Nederland als in het buitenland, niet moede wordt ‘naar haar verhalen te luisteren’, die ook in tijdschriften worden opgenomen. Door haar aandacht voor de positie van meisjes in de koloniale maatschappij heeft ze zeker bijgedragen tot de emancipatie van de Javaanse vrouw. Zij is – net als Elise van Calcar, Amy de Leeuw en Johanna van Woude – één van de dertien schrijfsters die in 1893 als eersten het gewoon lidmaatschap aangeboden krijgen van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. De doorhalingen in de oorkonde (hij > zij; hem > haar) illustreren dat men toch nog niet echt op vrouwelijke leden is ingesteld.
Later zal Sloot nog een ander, minder liefelijk, pseudoniem gebruiken: Max van Ravestein. Onder al die namen kan ze, met de pen in de hand, steeds zelf in haar onderhoud voorzien. Dat doet ze opvallend actief: ze neemt initiatieven en biedt haar werk aan bij uitgevers als J.C. Loman – en ze stuurt nota’s die prompt betaald worden.
SvD, February 2016
- Conferences and activities > HERA TTT meetings > Dutch meeting 2015: Workshop and Exhibition > 19 19th-century Dutch women authors > Sloot